یا اباصالح المهدی ادرکنی

واقع گرایی درهمه مسائل پسندیده است. ازجمله در دوستیابی و دوست گزینی بعضیا چنین آرمانی فکر می کنند که از واقعیتهای ملموس وعینی فاصله می گیرند و در عالم خیال و ذهن سیر می کنند دوست بی عیب از این گونه آرمانهای دست نیافتنی است.

البته باید کوشید تا حدامکان در دوستی ها سراغ افرادی رفت که نقطه ضعف کمتری داشته باشند و اگر بی عیب باشند چه بهتر.ولی آیا انسان بی عیب ( غیر از معصومین ) می توان یافت؟هرکس در موردی ممکن است نقصان و نقطه ضعفی داشته باشد و آنان که در پی دوست صدردصد بی عیب ونقص باشند تنها می مانند چنان که در کلام مولا علی (ع) آمده است: 

من لم یواخ الا من لا عیب فیه قل صدیقه 

کسی که بخواهد جز با افراد بی عیب دوستی و برادری نکند دوستانش کم خواهند شد.

منبع: اخلاق معاشرت، جواد محدثی