یا اباصالح المهدی ادرکنی

واقع گرایی درهمه مسائل پسندیده است. ازجمله در دوستیابی و دوست گزینی بعضیا چنین آرمانی فکر می کنند که از واقعیتهای ملموس وعینی فاصله می گیرند و در عالم خیال و ذهن سیر می کنند دوست بی عیب از این گونه آرمانهای دست نیافتنی است.

البته باید کوشید تا حدامکان در دوستی ها سراغ افرادی رفت که نقطه ضعف کمتری داشته باشند و اگر بی عیب باشند چه بهتر.ولی آیا انسان بی عیب ( غیر از معصومین ) می توان یافت؟هرکس در موردی ممکن است نقصان و نقطه ضعفی داشته باشد و آنان که در پی دوست صدردصد بی عیب ونقص باشند تنها می مانند چنان که در کلام مولا علی (ع) آمده است: 

من لم یواخ الا من لا عیب فیه قل صدیقه 

کسی که بخواهد جز با افراد بی عیب دوستی و برادری نکند دوستانش کم خواهند شد.

منبع: اخلاق معاشرت، جواد محدثی

-نیاز به دوست یک احتیاج اساسی است و اگر در گزینش آن اشتباهی رخ دهد نتایج ناگوار اخلاقی و روانی در پی خواهد داشت.

-دوست، برطرف کننده اساسی ترین نیازهای فطری آدمی است (بر آورنده محبت، شکوفاگر زندگی جمعی والتیام بخش تنهایی انسان) اگر در انتخاب دوست راه غلط پیموده شود، جز تشویش،اظطراب و تنهایی چیزی عاید انسان نمی شود.

-دوست هرکس، نشان دهنده هویت و موقعیت خاص او در زندگی است.

بنابراین نباید دوستی را رها و بی حد ومرز پنداشت، بلکه باید در گزینش دوست، دقت زیادی به خرج داد.

جهان صحنه مبارزه برندگان و بازندگان نیست که پیروزی تو در گرو شکست دیگری باشد. امتیاز من وتو، به بیرون کردن یکدیگر از میدان، پشت رقیب به خاک مالیدن و وارد کردن توپ به دروازه حریف نیست، جهان یک تیم، یک گروه، تحت هدایت یک مربی با یک هدف است. فتح یک قله توسط همه اعضای گروه…